Διαβάτης στους ήχους της πόλης, μέσα στο "καρναβάλι της εφήμερης ζωής"

"Εδώ που οι δρόμοι τραγουδάνε και οι πέτρες μιλάνε" (Henry Miller)

Μια διαφορετική ημέρα στο κέντρο της πόλης· μέσα από τις λέξεις και τους «ήχους» των ανθρώπων. Στιγμές που κρατούν μερικά δευτερόλεπτα, ούσες ικανές πάραυτα να σου πουν μια ιστορία. Ίσως σε κάνουν να νιώσεις διαφορετικά· ίσως και λιγότερο αδιάφορα. Σκόρπια αφημένα, χωρίς «επιτηδεύσεις», συναισθήματα και αναστεναγμοί, νεύματα και προβληματισμοί,  φράσεις και «ορφανές» λέξεις.

Μια Αθήνα στους «χτύπους» των ανθρώπινων όντων της, «που προσπαθούν να ζήσουν, προσπαθούν να κινηθούν, μια ακόμη φορά, μια ύστατη φορά»· «σαν όλα εκείνα τα μικροσκοπικά όντα που σέρνονται με την κοιλιά χάμου στα πόδια μας και τα τσαλαπατούμε, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε» (Κνουτ Χάμσουν)

Από τους «σιδερωμένους» στους αυθόρμητους διαλόγους και στους «δίχως» δεύτερη σκέψη μονολόγους

                                              

 Ήχοι Ζωής (όπου Η= «ήχοι», Α= άνθρωπος, Δ = διάλογος, Μ = μονόλογος)

Η. Στη γειτονιά:

(Δ.)

Α1. - Καλημέρα σας!

Α2. - Άλλη μια μέρα. Άντε να δούμε πώς θα βγει.

Α3. - Καλημέρα!! Όμορφη μέρα!!

(Δ.)

- Τι κάνεις, κυρία Ιωάννα;

       - Τι να κάνω, Μανώλη μου; Ζω.

-  Ζας; Κατά το ζω, ζας!

- Πολύ σωστά τα λες. Είσαι μέσα στη «μόδα». Σήμερα μόνο τα «ζα» δε βρίσκονται σε έκπτωση!

Χ. Στο τηλέφωνο:

(Δ.)

- Μπορώ και μόνη μου, ακούς;

(Δ.)

- Δεν έχω να πληρώσω, μαμά. Αλήθεια; Πάλι με σώζεις. Ευχαριστώ, μαμά!

(Δ.)

- Αλήθεια, λες;(Παύση). Πότε; (Παύση). Τον λόγο σού τον είπαν; (Παύση). Αποζημίωση θα σου δώσουν;

Ο. Στο λεωφορείο:

(Η.)

- Ο ήχος από το διπλανό iPod: «I did it my way» (βλέμμα στο κενό)

(Δ.)

Α1. – Περιμένω απάντηση από την Ολλανδία.

Α2. – Δηλαδή το έχεις πραγματικά (με έμφαση) αποφασίσει;

Α1. – Τι επιλογές έχω εδώ, μου λες; Ενάμιση χρόνο άνεργη είμαι. Τόσα χρόνια δούλευα και παράλληλα έκανα σπουδές. Νιώθω ότι μου «παίρνουν» τη ζωή μου εδώ. Δεν έχω όνειρα, δεν έχω ελπίδα. Μου είναι ΤΟΣΟ δύσκολο, αλλά πρέπει να κάνω κάτι... Γιατί, εσύ τι θα έκανες στη θέση μου;

Α2. (γνέψιμο φανερής συγκατάβασης)

(Δ. & Μ.)

- «Σας παρακαλώ, έχω το παιδί μου άρρωστο και δεν έχω να πληρώσω τα φάρμακά του. Ο Θεός να σας βοηθάει».

     

       (Δ.)

       - Ελάτε να καθίσετε, παρακαλώ.

       - Σε ευχαριστώ, παιδί μου. Υπάρχουν ακόμη ευγενείς άνθρωποι.

       Ι. Στον δρόμο:

         (Μ.)

         «30Ε + 20Ε + ...»

       

        (Μ.)

       Α1. «Άντε βρε βλάκα. Δε βλέπεις πού πας; Κόκκινο είναι»

       Α2. «Ποιός ξέρει πόσα έχει στο νου του και δεν πρόσεξε ούτε καν το φανάρι»

     

        (Δ.)

-  Μήπως θα θέλατε να σας βοηθήσω να βρείτε ταξί;

- Αχ, σας ευχαριστώ πολύ. Η αλήθεια είναι πως δε βλέπουν εύκολα το χαρτί που
κρατάω, αλλά ούτε και το ραβδί μου (για τυφλούς) φαίνεται από μακριά.

Σκόρπιες λέξεις από διαλόγους και μονολόγους

«Πού πάω;»

«Με συγχωρείτε»

«Πόσα πράγματα θεωρούμε δεδομένα...»

«Φοβάμαι»

«Μακριά από εδώ»

«Δεν αντέχω»

«Δε μπορώ»

«Πώς μας κατάντησαν έτσι;»

«Φταίμε και εμείς»

«Έχω»

«Δεν έχω»

«Τι έχω;»

«Θέλω»

«Δε θέλω»

«Τι θέλω;»

«Ελπίζω»

«Δεν ελπίζω»

«Σε τι ελπίζω;»

Κι αν όλα αυτά είναι Ζωή, τότε Ζωή τι είναι; Αναρωτιέμαι...