Το επιβάλλει η ημέρα (…κι όχι μόνο)

Ποια είναι αλήθεια τα όνειρά μας σε αυτή την χώρα, για τον καθένα χωριστά και για όλους μαζί; Εκείνα που ο καθένας μας έμαθε να πλάθει και να υψώνει σε ιδανικά; Όσα θέλαμε δυνατά ν΄αγγίξουμε και να γίνουμε; Εκείνα που μάθαμε πως είναι σπουδαία και καταφέραμε να μιμηθούμε; Υπάρχει άραγε κάτι ολοκληρωτικά δικό μας μέσα σε όλους αυτούς τους ιδιωτικούς, αλλά και δημόσιους, μύθους που υιοθετήσαμε; Δεν είμαι σίγουρη. Γιατί γίναμε γρήγορα θύματα των ίδιων ονείρων μας. Αποδείχτηκαν αλλονών, μισά, δυσβάσταχτα· κλέψαμε τα λάθος όνειρα. Κι αυτά μας έκαναν σήμερα μάρτυρες μιας συνωμοσίας που πλέον δεν κρατά καν τα προσχήματα. Κοιτάμε μόνο, όσα διαδραματίζονται κεκλεισμένων των θυρών, περιμένουμε με αγωνία αποφάσεις για μας, ερήμην μας.

Η ευθύνη μοιρασμένη. Οι λόγοι πολλοί. Λέγονται, γράφονται, διαβάζονται κάθε μέρα ξανά και ξανά. Πιστέψαμε πως είμαστε κάτι που ποτέ δεν είμασταν, δώσαμε φωνή σε λάθος ηγέτες, γίναμε το πλήθος που βολεμένο πια εφησυχάζει, άγεται και φέρεται δίχως να αντιστέκεται σε ό,τι σιγά-σιγά το καταστρέφει. Χάσαμε την αρχή, ξεχάσαμε τους εαυτούς μας και γίναμε άλλοι, σ΄έναν τόπο «με μια ακαταμάχητη μαγική δύναμη, ποτισμένο από ευτυχίες και δυστυχίες με παγκόσμιο αντίχτυπο, τόσο γεμάτο ανθρώπινο αγώνα, που υψώνεται σε μάθημα αυστηρό και δεν μπορείς να του ξεφύγεις». Ξεφυλλίζω πάλι τον Καζαντζάκη, ψάχνοντας να βρω αυτή την μεγαλειώδη απλότητα που συνοδεύει τις γεμάτες σοφία γραμμές του. «Ένα ελληνικό τοπίο», γράφει, «δεν δίνει σε μας τους Έλληνες μια αφιλόκερδη ανατριχίλα ωραιότητας, έχει ένα όνομα το τοπίο – το λένε Μαραθώνα, Σαλαμίνα, Ολυμπία, Θερμοπύλες, Μυστρά – συνδέεται με μια ανάμνηση, εδώ ντροπιαστήκαμε, εκεί δοξαστήκαμε, και μονομιάς το τοπίο μετουσιώνεται σε πολυδάκρυτη, πολυπλάνητη ιστορία». Κι έρχεται μετά αυτό το βαρύ χρέος να ξεπεράσουμε τους προγόνους, να βγούμε πέρα από τους αρχαίους και σύγχρονους, - κι επειδή και η μέρα το επιβάλλει (…και όχι μόνο)- να πάψουμε κάθε μορφή δουλείας. .

Λένε πως δεν είναι τα αφεντικά αυτά που υποτάσσουν τους δούλους τους, μα είναι κι αυτοί οι δούλοι υπεύθυνοι που ανέχονται τα αφεντικά τους. Και πρέπει οι δούλοι να γίνουν ελεύθεροι, να μην γονατίζουν σε άρχοντες, κι αυτοί οι τελευταίοι να φτάσουν να μην έχουν ανάγκη από υπηρέτες. Κλείνει άλλωστε ένας κύκλος. Κάτι καινούριο θα βγει, έτσι λένε. Εκείνο όμως για μένα που έχει αξία τώρα είναι, σήμερα που αγωνιζόμαστε και καιγόμαστε μαζί με όλη την ανθρωπότητα, πρώτα αυτή η συνείδησή μας να πάψει να είναι σκλαβωμένη, να ντραπεί – κι αυτό δείγμα ελεύθερης συνείδησης είναι άλλωστε – που ντύθηκε κάτι που ποτέ δεν ήταν, που πίστεψε σε όνειρα προδομένα από την αρχή, κι έτσι απέτυχε. Να βρει ποια στ΄αλήθεια είναι, να ξεφύγει από την φυλακή της απόλυτης συλλογικότητας, να κοιτάξει βαθειά στην ατομική ψυχή κι ευθύνη. Κι έτσι, από κει να ορίσει πάλι τη μοίρα της…και να υποδουλωθεί πρώτα στα δικά της όνειρα. 

Posted in Άνθρωπος, Κοινωνία | 1 comment