Η ιστορία των ΜΜΕ της συμπρωτεύουσας

     Την 3^η Σεπτεμβρίου 1960, στις 8.00 μμ, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος είχε προηγουμένως εγκαινιάσει την Έκθεση Θεσσαλονίκης, πέρασε στο περίπτερο της Δ.Ε.Η.,  την ίδια ώρα βγήκε στον αέρα, η πρώτη εκπομπή ειδήσεων. Η παρουσιάστρια  Έλσα Παπαστεργίου εμφανίστηκε σε  τρεμάμενη οθόνη και πραγματοποίησε την πρώτη εκφώνηση: «Εδώ ο Πρώτος Πειρατικός Σταθμός Τηλεοράσεως Ελλάδος. Στο στούντιο εισέρχεται ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής». Ο  πρωθυπουργός απηύθυνε μήνυμα προς τον ελληνικό λαό, ο οποίος το έλαβε μέσα από τις εκατό συσκευές που είχαν τοποθετηθεί σε κεντρικά σημεία της πόλης. Ήταν μια ιστορική στιγμή που σηματοδότησε την έναρξη της ελληνικής τηλεόρασης από τη συμπρωτεύουσα της Ελλάδας τη Θεσσαλονίκη. Τα κοινωνικοπολιτικά και οικονομικά προβλήματα της εποχής δεν βοήθησαν  στην ομαλή ανάπτυξη της ελληνικής τηλεόρασης η οποία άρχισε καθημερινές εκπομπές, κυρίως δελτία ειδήσεων από τις 23 Φεβρουαρίου του 1966.

Μετά από 23 χρόνια, ακόμη μία πρωτοτυπία χαρακτηρίζει το σημαντικό ρόλο  της Θεσσαλονίκης στα Μ.Μ.Ε. Το καλοκαίρι του 1989 ο  τότε δήμαρχος Θεσσαλονίκης Σωτήρης Κούβελας δημιουργεί την πρώτη δημοτική τηλεόραση TV100 χρησιμοποιώντας τις εγκαταστάσεις από το δημοτικό ραδιόφωνο, το οποίο ήταν στα ερτζιανά από το 1987. Ουσιαστικά στη Θεσσαλονίκη πραγματοποιούνται τα δύο σημαντικά βήματα των Μ.Μ.Ε. η έναρξη λειτουργίας της κρατικής και της δημοτικής τηλεόρασης.

Σήμερα την αγορά των μέσων στη Θεσσαλονίκη την πλαισίωσαν σταθμοί, οι οποίοι ξεκίνησαν ως πειρατικοί και τελικά νομιμοποιήθηκαν προσφέροντας στην πόλη ακούσματα μουσικά αλλά και δημοσιογραφικά ανάμεσα σε αυτούς είναι το «Ράδιο Θεσσαλονίκη 94,5», το «Πανόραμα 98,4» το «Rock Radio 104,7» o «RSO 91,7» γενικότερα η πόλη σήμερα διαθέτει πληθώρα ραδιοφωνικών σταθμών όλων των αποχρώσεων σε είδος μουσικής αλλά και σε πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές προτιμήσεις. Επίσης υπάρχουν και οι ιντερνετικοί σταθμοί οι οποίοι αργά αλλά σταθερά καταλαμβάνουν μια σημαντική θέση στη ζωή των Θεσσαλονικέων. Επίσης υπάρχουν τοπικοί τηλεοπτικοί σταθμοί όπως το «Μακεδονία» και η «TV 100» ενώ σημαντικό ρόλο παίζουν και οι τοπικές εφημερίδες «Μακεδονία», «Αγγελιοφόρος» αλλά και η «Καρφίτσα» η οποία διανέμεται δωρεάν.

            Σίγουρα ο τοπικός χαρακτήρας των μέσων της Θεσσαλονίκης τα περιορίζουν ως προς την εμβέλεια του και οπωσδήποτε δεν μπορούν να συναγωνιστούν τα μεγάλα αθηνοκεντρικά κανάλια αλλά στην πόλη προσφέρουν ενημέρωση και μια αίσθηση ικανοποίησης καθώς προβάλλουν κάποια γεγονότα τα οποία θεωρητικά είναι ασήμαντα για την υπόλοιπη Ελλάδα αλλά πολύ σημαντικά για τους Θεσσαλονικείς. Αν και παρουσιάζουν κοινά χαρακτηριστικά με τα μεγάλα κανάλια. Η Θεσσαλονίκη δεν παράγει πολλές ειδήσεις, ως γνωστό βασική πηγή ειδήσεων  αποτελεί η Αθήνα οπότε οι τοπικοί ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί περιορίζονται κυρίως στα φρεάτια και στους κάδους απορριμμάτων. Ενίοτε συμβαίνουν σημαντικά γεγονότα όπως η Αμφίπολη οπότε δημιουργείται ένα σήριαλ ειδήσεων και ανακυκλώσεων αυτών, αν και αυτή είναι και η τακτική των μεγάλων παικτών στην αγορά των μέσων.

Η εποχή μετά το «μαύρο» της ΕΡΤ3 έχει περάσει στη μετανεωτερική εποχή της ενημέρωσης. Η αίσθηση ότι μια φωνή σίγασε μειώνει τον πολυπόθητο πλουραλισμό απόψεων και μειώνει τη δημοκρατική αντίληψη της πολυφωνίας. Το ενημερωτικό πλαίσιο της Θεσσαλονίκης δημιουργήθηκε από την κρατική τηλεόραση στη Διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης και αυτή τη στιγμή ως περιφέρεια και ως επαρχία έχει μια φωνή λιγότερη. Αυτό το κενό ίσως το αναπληρώνει το σχετικά πρόσφατο πανεπιστημιακό τμήμα της δημοσιογραφίας το οποίο κατάφερε να μετατοπίσει το μονοπωλιακό ενδιαφέρον των φοιτητών από τα Νότια κέντρα προς την βόρεια περιοχή, τη Μακεδονία..

Αφροδίτη Παπαδημητρίου